به خال هندویش بخشم سرو دست و تن و پا را

هر آنکس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد

                    نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را

شهریار:

 اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

                          به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را

هر آنکس چیز می بخشد بسان مرد می بخشد

                          نه چون صایب که می بخشد سرو دست و تن و پا را

سرو دست و تن و پا را به خاک گور می بخشند

                          نه بر آن ترک شیرازی که  شور افکنده دلها را

امیر نظام گروسی در جواب حافظ میگه:

اگر آن کرد گروسی بدست آرد دل ما را 

                          به خال هندویش بخشم تن و جان و سر و پا را

جوانمردی بدان باشد که ملک خویشتن بخشی

                         نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را

دکتر انوشه:

اگر آن مه رخ تهران بدست آرد دل ما را 

                                به لبخند ترش بخشم تمام روح و معنا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور می بخشند 

                               نه بر آن دلبر شیرین که شور افکنده دنیا را

جوابیه ی آصف به دکتر انوشه

اگر آن مهرخ خوافی بدست آرد دل مارا

                                نثار مقدمش سازم شهنشاهی عالم را

اما داستان باز هم ادامه یافت

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

                            به خال هندویش بخشم سریر روح ارواح را

مگر آن ترک شیرازی طمع کار است و بی چیز است؟

                             که حافظ بخشدش او را سمرقند و بخارا را

کسی که دل بدست آرد که محتاج بدنها نیست

                             که صایب بخشدش او را سرو دست و تن و پا را

دوستی گوید:

هر آنکس چیز می بخشد ،به زعم خویش می بخشد

                                یکی شهر و یکی جسم و یکی هم روح و اجزا را

کسی چون من ندارد هبچ در دنیا

                              و در عقبا نگوید حرف مفتی چون ندارد تاب اجرا را

رند تبریزی در جواب همه این را سرود که :

اگــــر آن تـــــرک شیرازی بـــه دست آرد دل مـــا را

                               بــهــایـش هـــم بــبـــایـــد او بـبخشد کل دنیـــــا را

محمد فضلعلی میگوید:

اگر یک مهرخ شهلا بدست آرد دل ما را

                                 زیادت باشد او را گر ببخشم مال دنیا را

سر و دست و دل و پا را به راه دین می بخشند

                                 نه بر گور و نه بر آدم گری بخشند این ها را

و در جواب دکتر انوشه  و شهریار و... محمد فضلعلی می گوید:

مگر ملحد شدی شاعر که روح و معنیش بخشی

                                     نباشد ارزش یک فرد زیبا روح و معنا را

امام عصری و حاضر!  چنین بیهوده می گویی؟

                                    که روح و معنیش بخشی یکی مه روی شهلا را ؟

وگر لایق بود اینها به خاک پای او بخشم

                                    که نالایق بود دست و سر و هم روح و معنا را

 و محمد فضلعلی در ادامه به طنز می گوید:

مگر یک مه رخ خاکی به معنا  چیز میبخشد؟

                           وگر روح ارزشش این گونه باشد عرش اعلا را؟

به یک مه روی تهرانی مگر معناش میبخشند؟

                           به یاوه چرت می گویی! ندانی این معما را!

الا ای حاتم طائی ! زجیب غیب می بخشی؟

                           نباشد ارزش یک بچه میمون ! روح ومعنا را!

آقای حسین فصیحی لنگرودی نیز دز جواب سروده اند:

"اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را"

                         نبخشم بهر خالی یک وجب از خاک ایران را

                              چرا بخشم بر او چیزی که باید او دهد ما را

مهرانگیز رساپور (م. پگاه)

چنان بخشیده حافظ جان، سمرقند و بخارا را

                             که نتوانسته تا اکنون، کسی پس گیرد آن‌ها را !

بدین فرمایش نیکو که حافظ کرد می‌دانم ،

                         مگر دیگر به آسانی کسی ول می‌کند ما را !